Küçükken inatla bir abim olsun isterdim. Kızlarla pek anlaşamazdım doğrusu (şimdilerde de durum pek farklı değil ama neyse :P) ve can sıkıntısından kardeş isterdim içten içe. Şöyle ki, kız olmamalıydı, benden de küçük olursa bütün dikkatleri üstüne çekerdi, en iyisi benden büyük olmasıydı... Sessiz sakin olacak, benim önüme geçmeyecek, canım sıkılınca da beni eğlendirecek, bilgisayarıma oyunlar yükleyecek, okulda biriyle kavga edersem yardım edecekti... Bu özlemlerle geçti çocukluğum...
Bu yüzden benden bir yaş da büyük olsa, tanıdığıklarıma 'abi' deyip duruyorum. Pis bir ağız alışkanlığı oldu, hitabet cümlesi olarak da 'Abi yhaf...' diye başlıyorum. Anneanneme bile 'abi' demeye başladım...
İşin ilginç tarafı da, ben abi istemekten vazgeçeli yıllar oldu, ve tek başına aksiyon yaşamayı öğrenince, 'İyi ki tek çocuğum! Kardeş mi, AYYY!' demeye başladım. Sanırım etkiye tepkim geç oluyor...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder