Ve 18 Şubat!

Nihayet doğumgünüm geldi! Sonunda yeni bir yaşa daha girdim! Oley oley oley!

Bir dolu hediyem oldu! Anneciğim, sağ olsun söz verdiği gibi Samsung j700 aldı, dayım ve teyzemler daha hediyelerini getirmediler, haftasonu gelecekler, babişkom da para verdi (bakalım ne alacağım onunla), anneannem de eğer dershane denemesinde derece yaparsam eskisi gibi (son iki sınavım rezalet, en kazık konulardan geldi. tarihte rezaletimdir :S yoksa ineğimdir :D) Nikon D80 alırmış, eğer derece yapamazsam da havamı alırmışım.

Aylinciğim Süngerbob'lu kalemlik almış. Biliyor, çok seviyorum keratayı. (Kuzenim de Sünger Bob ya da Sponge Bob diyemiyor, Sünene Bog diyor :P)

Buseciğim daha almamış, acelesi de yok :D Düşünmesi bile yeter.

Ayşenur, Nazlıcan, Esra (adı lazım değil olmayan) ve Fatıma da doğumgünü çocuğu deyip durdular, bu bile acayip mutlu etti beni.

Diğer arkadaşlarım mı? Boşverin onları. Ben onlara doğumgünlerinde hediyeler alsam da, unutmasam da onlar çok yoğun oldukları için (malum, öğrencilik zor iş. aynı sınıftayız ama galiba onlar daha meşgul) unutuyorlar. Olabilir, insanlık hali. Belli olmaz, ben de unutuveririm, bi iyi ki doğdun demeyi bile hatırlayamayacağım günler gelir, tıpkı onlarınki gibi. O zaman onlar bunu sineye çeker mi bilmem, ama ne diyeceğimi gayet iyi biliyorum.

Ne kadar zamandır tanıyorlar beni, bir mesaj bile havalara uçmama yeter, o da olmadı, defterimin arasından çıkan bir post-it bile yeter. En azından 'iyi ki doğdun' desinler, doğmamdan mutlu değilllerse nezaketen 'nice yıllara' diyebilirler. İnsanlık halidir, unuturlar, olabilir. Belki de benim günler öncesinden başlayan 'oley!', '18 Şubat'a az kaldı!' temalı monologlarımı duymamışlardır.

Onlar da insan, ben de insanım. Unutabilirler, unutabilirim...