Olgun Değilim

Herkes nice yllardır 'olgun' olduğumu söyler durur...

İnanmamıştım onlara, şaka yaptıklarını ya da bunun fantastik bir iltifat olduğunu düşünmüştüm...

Derken inandırdılar beni, kendileri gibi bir 'büyük' yaptılar... Aynı sözü üç kişi söylediğinde inanan, kaygılarıyla yaşayan, her yediği yiyecekle mide krampları geçiren, 'ciddi' olan, 'hayat'ile ilgili 'plan'lara sahip, çevresindekileri 'çözüm'leyen, 'içten' pazarlıklı biri olmam gerektiğine inandım, 'büyümem' gerektiğine...

Sonra dediler ki bana, 'sen zaten büyüksün, olgunsun... Düşüncelerinden, söylediklerinden, tepkilerinden belli... Yaşıtların gibi bencil değilsin, pireyi deve yapmıyorsun...'

İşte o an uyandım, haykırmak istedim aslında 3 yaşında bir çocuktan farkım olmadığını...
Olgun değildim ben, belki çok düşünüyordum, ama 'büyük'lerin 'Hıh!' diyeceği konularda... Belki isabetli kararlar veriyordum, ama hiç düşünmeden...

Olgun değildim ben, buna karar veremezsiniz siz... Tepkilerimi göremiyorsunuz, gözyaşlarım gözününüzün önünde değilse bu onların yokluğunun delili değil, hıçkırıklarımı duyamıyorsunuz ama var onlar... Olgun değilim ben, çocuğum herkes kadar... Bu yüzden benden beklemeyin sizin kadar tewpkisiz olmamı, bu yaptığınız karşısında asiyim ben, beklediğinizden ya da tahammül edebileceğinizden çok daha asiyim... Olgun olmadığımı anlayın, ona göre davranın... Anlayın artık, ne olgunum, ne de demirden yapıldım...

Garipsemeyein isyanımın çığlıklarını, ben sizden biri değilim, hele olgun, hiç değilim...